Sekrety marzeń - 9

Uwierzycie, że rozdział ten napisałam na 4,5 kartki A4, a wyszło go tak mało?

No cóż.... Ale, ale! Mamy 9 rozdział!!! Mam nadzieję, że nie nakombinowałam za bardzo w końcówce...ale ocenicie to w komentarzach ^^

Pozdrawiam i zapraszam do czytania!!!! Oraz zostawiania komentarzy xD

 Późnym rankiem Ren'a obudziły , wpadające przez okno, promienie słońca. Chłopak tylko zmarszczył brwi i nie otwierając oczu przytulił się do swojej "poduszki", która zaśmiała się cicho spokojnie przy tym oddychając. Zdziwiony chłopak, chcąc czy tez nie, przez ciekawość, lekko otworzył swoje zaspane jeszcze oczka. "Poduszka", którą okazał się być Tsuna, gładziła go po włosach i śmiała się. Ren od razu zarumienił się lekko, gdy przypomniał sobie, co wydarzyło się w nocy, ale nawet to nie zdołało wywrzeć na nim takiego wrażenia, by puścił z uścisku chłopaka, który grzał jak kaloryfer.

-Jak się spało?-spytał starszy chłopak nie zaprzestając głaskać młodszego po plecach.

-Mmmm...dobze...-odpowiedział cicho pomrukując. Z natury Ren był strasznym pieszczochem.

-Heheh. Pieszczotliwy kotecek.

-Njum.-chłopak jeszcze bardziej się w niego wtulił.

-Czy koteczek jest głoodny?

-Tloskę...

-No to zapraszam do kuchni...ale puść mnie hehe.- Tsuna wybuchł śmiechem wstając i widząc, że Ren cały czas się go trzyma.

-No łe. A tak fajnie cieplutko było.-Chłopak odczepił się od przyjaciela.-To jak? Go, go to the kitchen?

-Ychym.

~~*o*~~

-Wjęć? Cio będzie na śniadanko?-spytał Ren, głosem małego dziecka, co, według wszystkich, sprawiało, ze był jeszcze bardziej uroczy i słodki.

-Więc...będą tosty z serem i ketchupem, ale obawiam się, ze ty nie możesz sam ich zrobić, ponieważ małe dzieci nie mogą używać noży.-starszy chłopak pogroził mu teatralnie palcem.

-Ale ja nie jestem małym dzieckiem.- Ren nadymał policzki i złapał się za końcówkę koszulki ściągając ją delikatnie w dół. W dodatku jeszcze z różowiutkimi policzkami i niesfornymi włosami wyglądał nieziemsko słodko.

Tsuna, widząc go takiego, również lekko się zarumienił.

-To jak? Dasz mi tego noża?

-Niech no się zastanowię....hm....

-Tsuuuuuuuuunaaaaaaaaa!

-No już. Trzymaj.-Tsuna podał chłopakowi średniej wielkości nóż, po czym obydwoje zaczęli przygotowywać tosty.

~~~*o*~~

-Pyszne, pyszne, PYYSZNEE!!-wykrzyknął Ren jedząc swojego, już 4, tosta.

-No...ech. Brudasek z ciebie Ren.-powiedział Tsuna i podszedł do niego zlizując mu z policzka trochę ketchupu. Ren momentalnie się zarumienił.

-A wcale, że nie...może trochę.-Ren zaczął się śmiać. Tsuna , patrząc na niego, również po chwili zanosił się głośnym śmiechem.

Po uspokojeniu się, starszy chłopak przyglądał się jak młodszy bierze kolejnego tosta i go gryzie.

-Ała....parzy, parzy!!!-wykrzyknął Ren skacząc na krześle i wachlując usta.

Rozbawiony tą sytuacją Tsuna podał mu szklankę z lemoniadą.

-Masz napij się.-ledwo co powstrzymywał się od śmiechu.

-Dziękuję...-odpowiedział po jej wypiciu.

-Teraz oduczysz się łakomstwa, co:

-Pewnie tak....ale wątpię w to. Z głodem nie wygrasz. Pamiętaj.-chłopacy ponownie się roześmiali.

~~*o*~~

-Dobra. Ja pozmywam.-powiedział młodszy i zaczął zanosić naczynia do zlewu. Tsuna w tym czasie poszedł się ubrać.

 Naczynia chłopak zmywał w zamyśleniu, w skutek czego upuścił na podłogę, na szczęście, plastikowy kubek. Tsuna wtedy już był w kuchni.

Dziwnym trafem, obydwaj z nich, w tym samym czasie chcieli ten nieszczęsny kubek podnieść, przez co styknęli się dłońmi. Ren ponownie mimowolnie się , i to solidnie, zarumienił, po czym począł wstawać z kolan. Starszy chłopak również wstał, przez co stali teraz naprzeciw siebie i patrzeli sobie w oczy. W pewnym momencie Tsuna podszedł do niego, mocno przytulił i pocałował.

Zdziwiony i zaskoczony Ren lekko uchylił usta, przez co język przyjaciela teraz badał dokładnie jego policzki, żeby dziąsła a także raz po raz zapraszał język młodszego do zabawy.

Chłopak nie odepchnął Tsuny od siebie. Wręcz mógłby sam sobie powiedzieć, bez żadnych wyrzutów, że lubił przebywać w towarzystwie starszego. Lubił jak ten go przytulał lub gładził po włosach albo tak pieszczotliwie do niego mówił. W jego obecności czuł się również bezpiecznie. Nie mógłby jeszcze nazwać uczucia żywiącego do przyjaciela miłością, ale myślał, że niedługo to się zmieni...