Szczęście w nieszczęściu ~ 3

Tak oto pojawiam się z nowym rozdziałem ^U^ Jak pewnie zauważyliście z wejściem na bloga - zmieniłam wygląd *Q* Taki wydaje mi się bardziej odpowiedni. Nie wiem czemu. A Wam?

Nie przedłużając: Zapraszam na trzeci rozdział ' Szczęścia w nieszczęściu' ~!

    Chłopacy po ugotowaniu obiadu i zjedzeniu go, siedzieli w kuchni i rozmawiali popijając herbatę.

   -  Ne Kuro, Mao i Mio to też demony? - spytał Yukiya.

   - Po części tak. Aczkolwiek ich ojciec był śmiertelnikiem, jak ty. Ale odziedziczyli więcej cech po matce. - odpowiedział demon upijając łyk herbaty.

   - Więc ty miałeś innego ojca. - bardziej stwierdził niż zapytał się brunet.

   - Tak.

   - Neee Mio no chooodź~~!! - usłyszeli głos dziewczynki dochodzący zza wejścia do kuchni.

   - Mao nie przeszkadzaj i....O hej Wam. - powiedział blondyn gdy siostra wreszcie wciągnęła go do kuchni.

   - Heloo. Po co przyszliście? - zapytał demon.

   - A to już tak sobie przyjść nie możemy? - odfuknęła Mao.  - Przyszliśmy się zapytać, czy pobawisz się z nami Yu - kun.

   - Ja? - spytał chłopak.

   - Tak Ty. Chcielibyśmy Cię bliżej poznać. - oznajmił blondyn.

   - No...okey. Ale gdzie?

   - U Nas w pokoju~! - wykrzyknęli oboje i jednym ruchem dłoni przenieśli się do wspólnego pokoju. Yukiya zdziwiony i zaskoczony przez chwilę stał osłupiały, ale po chwili się ocknął.

   Pokój dzieci utrzymany był w lawendowo-zielonych barwach. Całą podłogę pokrywał jasno-niebieski, puszysty dywan. Po lewej stronie stało jedno-osobowe łóżko z lawendową narzutą, a obok niego lawendowa etażerka z lampką w kształcie misia. Przed łóżkiem stało jasne biurko, a przed nim lawendowe krzesło. Na biurku leżały szkicowniki i laptop. Na szafce nad biurkiem stały książki. Obok biurka stała lawendowa szafa, a na niej misie różnej wielkości. Po prawej stronie było tak samo, aczkolwiek tylko kolory z lawendowego, były jasno-zielone.

   - To wasz pokój? - spytał Yukiya.

   - Nasz, nasz. - odpowiedziała Mao i rzuciła się na stos poduszek leżących na samym środku pokoju.

   - Przepraszam za nią. To jeszcze dziecko. - powiedział Mio. 

   Brunet zaśmiał się.

   - To w co się bawimy? - zapytał.

   - Porysujmy~! - wykrzyknęła dziewczynka z entuzjazmem w głosie.

   - Okey.

   Mio podszedł do jednej z szafek i wyciągnął z niej trzy szkicowniki, trzy ołówki i trzy zestawy kredek. - Prosze. - powiedział dając po jednym przyborze każdemu.

   - Arigatou. - odpowiedzieli razem Mao i Yukiya, po czym zaczęli rysować.

   - Ne, ne Yu - kun. Ładny konik? - spytała dziewczynka podchodząc do Yukiyi i siadając mu na kolanach, po czym pokazała mu rysunek.

   - Śliczne. - odpowiedział przyglądając się rysunkowi.

   Blondyn spojrzał w ich stronę, a potem na swój rysunek. Wziął go w rączki i podszedł do bruneta.

   - Onii - san, a moje kwiatki mogą być? - zapytał.

   - Też są śliczne.

   - Ne. Mój konik jest ładniejszy. Twoje kwiatki są brzydkie. - powiedziała Mao wytykając język na brata.

   W oczkach Mio pojawiły się łzy. Yukiya widząc to odstawił Mao na ziemię i przytulił Mio.

   - No już Mio. Twoje kwiatki też są śliczne. Nie słuchaj Mao. Ona nie wie co mówi. - powiedział przytulając małego chłopaka.

   - D- dobrze onii -san. - odpowiedział chłopiec przytulając się do niego i wolną ręką ocierając łzy. - Pójdziemy pokazać rysunki Kuroko, onii - san? - zapytał.

   - Okey~! - chłopak chciał odstawić Mio na ziemię.

   - Ne onii-san. Ja chcę na rączkach. - powiedział blondyn. Yukiya zaśmiał się.

   - Rozumiem. - odpowiedział. - Mao weź swój rysunek i rysunek brata w jedną rączkę. - oznajmił zwracając się w stronę dziewczynki, która polecenie wykonała i dała wolną rękę brunetowi. - No to idziemy. - powiedział i zszedł z Nimi ze schodów do salonu.

   - O Yu. Dzieciaki Cie oblazły. - zaśmiał się Kuroko.

   - Można tak powiedzieć. - odpowiedział.

   Mao wyrwała rączkę z dłoni Yukiyi i wzięła swój rysunek, po czym podbiegła do brata.

   - Ne onii-san ładne? - spytała wieszając się na nim.

   - Tak, tak. Piękne. - zaśmiał się demon.

   Yukiya chciał postawić na ziemi Mio, ale chłopiec nie chciał się od Niego odczepić.

   - O Mio, zasnąłeś? - spytał z rozbawieniem. Odpowiedziało mu lekkie mruczenie. - Widocznie tak.

   - Jak zasnął to idź go połóż. Później będziemy się martwić uśpieniem tej tu, małej żmii. - oznajmił.

   Brunet zaniósł malucha do pokoju i położył go w łóżku. Przykrył go kołdrą, zamknął drzwi i zszedł na dół.

   - No. To teraz trzeba zająć się Mao . - powiedział Kuroko patrząc za biegająca po pokoju dziewczynką.

Mam nadzieję, że rozdział się podobał :D

Ne zapomnijcie skomentować~

Kimi~