Sekrety marzeń ~ 1

Obiecałam, że będzie niespodzianka, więc oto jest!
Po pisaniu tego przez tydzień, pojawił się 1 rozdział  nowego opowiadania.
Niedługo pojawi się również nowy rozdziałł "Białego Demona"
Okey...nie przedłużam i zapraszam do czytania.


-Um, to do jutra!- powiedział Tsuna skręcając w boczną uliczkę.
-Bye Bye!-odkrzyknął Ren
Chłopak ten miał 14 lat, i uczęszcza do 2 klasy gimnazjum. Ma karmelowe włosy i złote oczy, częściowo przepełnione smutkiem. Dlatego, że gdy miał 4 lata jego rodzice tragicznie zginęli w wypadku samochodowym. Obecnie mieszka w Tokyo z siostrą Ami, jej córką Kyoko, jak również z dziadkiem i mężem Ami, Hitachim. Nazywa się Ren Sukima.
Wracał właśnie ze szkoły, gdy niespodziewanie zaczął padać śnieg. W końcu był poczatek marca, a więc w końcu jeszcze zima. Nieliczna z pór roku, które karmelowo-wlosy uwielbiał i jednocześnie nie cierpiał.
Chłopak ubrany był w brązowo-miodowy płaszcz i tego samego koloru czapkę, natomiast buty miał czarne wiązane. Na plecach miał czerwono-pomarańczowy plecak.
Właśnie tak wracał do domu. Przeszedł przez pasy, i skręcił w prawo idąc przez pare metrów prosto, aż w końcu dotarł do drzwi piętrowego domu.
-O Ren,już wróciłeś?- z kuchni wychyliła się uśmiechnięta czarnowłosa twarz Ami, która usłyszała gdy jej młodszy brat wchodził do domu.
-Tak. Dziadek z Hitachim już wrócili?-spytał ściągając płaszcz
-Jeszcze nie. Pewnie wrócą późno wieczorem. No, a teraz leć już umyć ręce i chodź na obiad.-powiedziała, po czym na nowo schowała się w kuchni, i chyba rozkładała talerze, bo słychać było otwierane szafki i brzęk szkła.
Ren idąc do łazienki, przeszedł obok pokoju 5-letniej  Kyoko, która bawiła się lalkami, by po chwili, na wołanie swojej mamy zbiec na dół po schodach.
Chłopak wszedł do łazienki, której podłoga, tak samo jak ściany, była wyłożona kafelkami koloru soczystej brzoskwini.
Po prawej stronie wisiała umywalka, a obok niej średniej wielkości kremowa szafka na ręczniki.
Po lewej stronie natomiast znajdowała się ubikacja, obok niej kabina prysznicowa, a na przeciwko drzwi, na ścianie, wisiało lustro.
Ren umył ręce i zszedł na dół, na obiad.
-Mamuś, co dzisiaj ugotowałaś?-spytała Kyoko siadając na krześle
-Aa, zobaczysz.-Ami podeszła do kuchenki, i biorac od każdego talerz nalała zupy, którą była pomidorowa z ryżem. Siostra Rena w przeciwieństwie do niego miała czarne długie włosy do pasa, i równie czarne oczy co odziedziczyła po ich zmarłym już ojcu. Była szczupła i bardzo wysoka. Chłopak teraz przeniósł wzrok na Kyoko, która bawiła sie łyżką.Miała blond włosy do pasa. Kolor ich odziedziczyła po ojcu, a oczy miała takie same jak mama duże, i czarne. Jak to małe dziecko zawsze chodziła usmiechnieta, i wspaniale poprawiała humor.
-E? A...dziękuję.-poweidział Ren gdy przed jego nosem pokazał sie talerz z czerwona zupą.
-Nad czym tak myślałeś? Co, braciszku?-spytała czarno-włosa przyglądając mu sie uważnie. Miała niezwykle przyjemny dla ucha głos.
--A, nad niczym.
-Napewno?
-Tak. A teraz siadaj, i jedz z nami.
-Ychym, za ładnie ta zupka pachnie, więc siadaj, bo inaczej zjemy ją sami.-Kyoko uśmiechneła się słodko do Rena.
~~*o*~~
Po zjedzonym obiedzie, Ami i Kyoko poszły do salonu, natomiast Ren, wczesniej zawiadamiając Tsunę, poszedł do niego.
Na dworze po poludniu, w odróżnieniu do południa, było dość zimno. Nawet mimo tego, iż świeciło słońce. Ren wprost uwielbiał taką pogodę.
~~*o*~~
Karmelowo-włosy był już pod drzwiami, do domu przyjaciela, który mieścił się w jednej z najcichszych dzielnicach Tokyo.
Zadzwonił do drzwi,a po chwili usłyszał kroki, które stawały sie głośniejsze, z każdą mijającą sekundą.
Po chwili drzwi otworzył pomarańczowo-włosy chłopak, o pare centymetrów wyższy od Rena, ubrany w czerwony T-shirt z czarnymi napisami, szare dresowe spodnie, a na nogach miał białe skarpetki.
Dla Rena, zawsze gdy przychodził do Tsuny, ten wyglądał jakby dopiero co wstał.
-Hej Ren~-chłopak uśmiechnął się- Wchodź.
-Hej Tsu.-tak karmelowo-włosy skracał imie przyjaciela.-Dzieki.-powiedział i wszedł do domu.
Korytarz miał ściany barwy ciepłej czerwieni, a podłoga była wyłozona pomarańczową wykładziną.Z prawej strony stały wieszaki, natomiast z lewej znajdowała się 2 poziomowa szafka na buty.\
Ren ściągnął czapkę oraz płaszcz i powiesił je na wieszkau, natomiast buty włożył do szafki.
Po tym Tsuna zaprowadził go do swojego pokoju.
Pokój przyjaciela miał ściany koloru granatowego, a podłogę brązową. Na samym środku leżał kwadratowy, granatowy dywan. Po prawej stronie pokoju, przy ścianie stało jednoosobowe łóżko , biurko z laptopem, a obok niego szafka z książkami.
Na środkowej ścianie było duże okno, z granatowymi firanami, a po obu jego stronach wisialy różne plakaty, różnych kapel i zespołów, z czego najbardziej w oczy rzucał się plakat z Linkin Park.
Natomiast z lewej strony pokoju stała szafa, dwie doniczki z kwiatami i drzwi do osobnej łazienki.
Na dywanie stała kanapa, przed nią stolik , na którym było pełno płyt, a przed stolikiem- średni telewizor.
Tsuna kazał usiąść Renowi na kanapie, a sam wziął laptopa, i usiadłszy obok niego podał mu jedną z dwóch par słuchawek.
-Po co mi to?- spytał się trochę zdziwiony.
-Załóż je.-pomaranczowo-włosy usmiechnał się.
-Em..no, dobra.-Ren trochę nieśmiało założył słuchawki na uszy, a juz po chwili rozbrzmiały pierwsze słowa piosenki zespołu Linkin Park- Castle of Glass *Klik*
Chłopak był zdziwiony. Co prawda jego przyjaciel wiediząl, że uwielbia ten zespół, bo równiez go lubił, ale nie wiedzial, że wie jaką piosenkę Linkin Park uwielbia.
Gdy odwrócił się w stronę czerwono-okiego ten znów się uśmiechnął i równiez załozył sluchawki.
Ren nie wiedząc co zrobić, przytulił go.
-I co? Podobało się?-spytał sie Tsuna, gdy skończyli juz słuchać muzyki.
-Jeszcze jak.-odpowiedizał zloto-oki cały rozpromieniony
-Ciesze się, chcesz coś do picia?-pomarańczowo-włosy odlożył laptopa na biurko.
-Ta, może sok...-Ren zaczął oglądac płyty leżące na stoliku.
-Okey. Zraz wracam.- otwierając drzwi chlopak usmiechnął się do karmelowo-włosego.
Ren odwrócił głowę w strone okna, było juz dość ciemno jak na godzinę 18.
Na tym ciemnogranatowym niebie chłopak nie zauważył żadnej chmury.
-Już jestem!~ - wykrzyknął pomarańczowo-włosy wchodzac do pokoju z dwoma kubkami, które trzymał w dłoniach. Ren odwrócił się w jego stronę, i odebrał kubek, który przyjaciel mu podawał.
-Dziękuję.-powiedział i spowrotem usiadł na kanapę.
Przez bite dwie godziny chłopacy rozmawiali o wszystkim, jak i o niczym. W końcu Ren musiał iść.
-To do jutra! - wykrzyknął Tsuna żegnając kolegę.
-Pa!